Direttorio per il ministero pastorale dei vescovi (j. włoski). PRACA ZBIOROWA

Następcy Apostołów („Apostolorum Successores”) z ustanowienia Bożego Biskupi, przez Ducha Świętego udzielonego im w konsekracji biskupiej, są pasterzami Kościoła, których zadaniem jest nauczanie, uświęcanie i prowadzenie w hierarchii komunia z Następcą Piotra i innymi członkami Kolegium Biskupów.

Tytuł „Następcy Apostołów” leży u podstaw posługi duszpasterskiej biskupa i jego misji w Kościele i dobrze określa postać biskupa i jego misję. Biskupi, o ile należą do Kolegium Biskupiego, które jest następcą Kolegium Apostolskiego, są ściśle zjednoczeni z Jezusem Chrystusem, który nadal wybiera i posyła swoich Apostołów. Biskup, jako następca Apostołów, na mocy konsekracji biskupiej i komunii hierarchicznej jest widzialną zasadą i gwarantem jedności swojego Kościoła partykularnego.

Księga Objawienia stwierdza, że mury nowej Jerozolimy „opierają się na dwunastu podstawach, na których jest dwanaście imion dwunastu Apostołów” ( Ap 21,14 ). Konstytucja dogmatyczna Lumen Gentium naucza: „Biskupi z ustanowienia Bożego zastąpili apostołów jako pasterze Kościoła, a kto ich słucha, słucha Chrystusa, kto nimi gardzi, gardzi Chrystusem i Tym, który posłał Chrystusa " (2).

Bycie następcami Apostołów daje Biskupom łaskę i odpowiedzialność, aby zapewnić Kościołowi nutę apostolskości. Aby Ewangelia była zawsze nienaruszona i żywa w Kościele, Apostołowie pozostawili biskupów jako następców, powierzając im ich własną rolę Magisterium (3). Z tego powodu biskupi, wraz z kolejnymi pokoleniami, są wezwani do strzeżenia i przekazywania Pisma Świętego oraz do promowania Traditio, to znaczy głoszenie jednej Ewangelii i jednej wiary, w całkowitej wierności nauczaniu Apostołów; jednocześnie są zobowiązani do naświetlania światłem Ewangelii nowych kwestii, które nieustannie niosą ze sobą zmiany sytuacji historycznej ludzkości (zmiany w kwestiach kulturowych, społecznych i ekonomicznych, naukowo-technicznych itp.) (4) . Ponadto biskupi mają za zadanie uświęcać i przewodzić Ludowi Bożemu „cum et sub Petro”, kontynuując pracę wykonywaną przez ich poprzedników iz dynamizmem misyjnym.

To Dyrektorium, które podejmuje, aktualizuje i uzupełnia tekst z 22 lutego 1973 r., zostało opracowane przez Kongregację ds. Biskupów, aby dać „pasterzom owczarni Chrystusowej” użyteczne narzędzie do bardziej organicznego i skutecznego wykonywania ich złożonego i trudna posługa duszpasterska w Kościele i współczesnym społeczeństwie. Ma ona na celu pomóc Biskupom stawić czoła z pokorną ufnością w Bogu i konsekwentną odwagą wyzwaniom, jakie niesie ze sobą na początku trzeciego tysiąclecia obecna godzina – naznaczona nowymi problemami, wielkim postępem i nagłymi zmianami.

Dyrektorium nawiązuje do tej bogatej tradycji, którą od XVI wieku tworzyło wielu autorów kościelnych, z pismami o różnych nazwach, takich jak Enchiridion, Praxis, Statuta, Ordo, Dialogi, Aphorismata, Munera, Institutiones, Officium i innych podobnych, dla zapewnienia Biskupom organiczne pomoce duszpasterskie dla lepszego rozwoju ich posługi.

Głównymi źródłami tego Dyrektorium są Sobór Watykański II , liczne dokumenty papieskie i nauczanie opublikowane w ostatnich latach oraz Kodeks Prawa kanonicznego ogłoszony w 1983 r.

Co ważne, Dyrektorium zostaje opublikowane dzień po ogłoszeniu posynodalnej adhortacji apostolskiej Pastores Gregis , który zebrał propozycje i sugestie X Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów (2001), którego tematem było: „Biskup szafarz Ewangelii Jezusa Chrystusa dla nadziei świata” i który był poświęcony posługa biskupia. W tej Adhortacji Apostolskiej Ojciec Święty, po odnośnych synodach, dokonał refleksji Urzędu Nauczycielskiego nad różnymi powołaniami Ludu Bożego w kontekście eklezjologii komunii nakreślonej przez Sobór Watykański II, który ma siłę napędową w biskup diecezjalny i widzialny znak. Dlatego Dyrektorium jest ściśle związane z Adhortacją Apostolską Pastores Gregis co do jego podstaw doktrynalnych i duszpasterskich. Została sporządzona po szerokich konsultacjach, z uwzględnieniem sugestii i głosów wyrażanych przez różnych biskupów diecezjalnych oraz przez niektórych biskupów emerytów.

Dyrektorium ma wreszcie charakter zasadniczo duszpasterski i praktyczny, z konkretnymi wskazaniami i wskazaniami dotyczącymi działalności proboszczów, bez uszczerbku dla roztropnej swobody poszczególnych biskupów w realizacji jego stosowania, zwłaszcza z uwzględnieniem szczególnych warunków miejsca, mentalności, sytuacji społecznej i rozkwitu wiary. Oczywiście to, co z niej czerpie z dyscypliny Kościoła, zachowuje tę samą wartość, jaką ma we własnych źródłach.