Ikona okno ku wieczności. MICHEL QUENOT

„Ikona jest bardzo modna. Nie powinno to dziwić w cywilizacji, w której obrazy odgrywają pierwszoplanową rolę. Ikona jest bardzo poszukiwana w świecie kultury, zajmuje znaczące miejsce w chętnie odwiedzanych kolekcjach publicznych i prywatnych. W tych ostatnich znajduje się coraz więcej ikon. Upodobanie to kryje w sobie przeciwstawne motywacje, podzielane przez wierzących i niewierzących. Niewierzący widzą w ikonie dzieło sztuki o dużej wartości estetycznej. Niektórzy postrzegają ikonę jako zjawisko egzotyczne, jako atrakcję przyciągającą widzów. Tymczasem wierzący, zafascynowani prawosławiem, postrzegają w ikonie zjawisko o charakterze duchowym. Jednakże większość chrześcijan Zachodu ignoruje bogactwo ikony, co często wiąże się z ikonoklazmem (niszczeniem ikon), ciągle odradzającym się, lub też z niewłaściwie ukierunkowaną pobożną wyobraźnią. Znaczącym zjawiskiem jest fakt, że młodzi ludzie pragną lepiej poznać ikonę. Byłoby jednak naiwnością nie postrzegać w tym zjawisku przemijającej mody. Czy jest to jednak głos serca, próba uchwycenia prawdy? Ikona bowiem zanim jest postrzeżona jako piękna, powinna być postrzeżona jako prawdziwa. Obraz najpierw dotyka serca, później zaś umysłu. W naszej epoce, w której oblicze jest poniewierane, gdy trwa dyskryminacja rasowa, gdy ludzie tęsknią za prawdziwym kontaktem, oblicza jaśniejące światłością pochodzącą z innego świata, stawiają pytania. Mówią o Bogu, ale także mówią o człowieku.” (Michael Quenot)