Święta Jadwiga Śląska jako wychowawczyni własnych dzieci i swoich wnuków. Ks. ANTONI KIEŁBASA
Opis
Przedstawione w zarysie środowisko rodzinne, młodość Jadwigi i pierwsze lata pobytu w Polsce należy uzupełnić syntezą jej cech wrodzonych czyli odziedziczonych po Andechsach oraz zdobytych dzięki własnej pracy nad sobą, czyli właściwe jej osobowości cechy chrześcijańskie. Pytamy: Kim była dzięki urodzeniu i kim stała się dzięki pracy nad sobą?
Cechy wrodzone świętej Jadwigi, to silny charakter, powaga, samodzielność w myśleniu, konsekwencja w postępowaniu i nieustępliwe dążenie do celu, który jej przyświecał. Dobroć i pobożność Jadwigi sprawiły, że jej życiowe dążenia były celami szlachetnymi. Chodziło jej o dobrze rozumiane szczęście każdego człowieka, dobro rodziny, w tym dobro przyszłego młodego pokolenia. Rozumiała to, że przez małżeństwo z Henrykiem weszła do polskiej rodziny piastowskiej i wraz z mężem troszczyła się o ziemię polską oraz wspierała dążenia męża do ponownego zjednoczenia Polski.
Odznaczała się wysoko rozwiniętymi cechami rodzinnymi. Była wierną i miłującą żoną, kochającą męża po Bogu najbardziej. Była też dobrą i czułą matką. Żyła w wielkiej przyjaźni ze swą synową, księżną Anną, rodzoną siostrą świętej Agnieszki Praskiej. Jako Babcia kochała wnuków i zajmowała się ich wychowywaniem. Rola Księżnej Jadwigi w kształtowaniu postawy jej dzieci, wnuków i wszystkich zamieszkujących na jej dworze była, jak to potwierdzają źródła, wyraźnie dostrzegalna. Dbała o codzienne potrzeby swoich dworzan, o ich mieszkanie, odzież i jedzenie. Szczególnie wiele troski wykazywała, gdy ktoś zachorował. Doglądała gospodarstwa domowego. Pilnowała, aby zrobiono odpowiednio duże zapasy na zimę dla rozdania ich potrzebującym. Dochody czerpała ze swoich włości. Chociaż jej osobiste potrzeby były minimalne, to w trosce o innych dwór swój kazała zawsze odpowiednio zaopatrzyć. Dwór ten żył życiem swej księżnej. Jadwiga, zwyczajem tamtych czasów, oddawała się pracom ręcznym - przędzeniu nici do wyrobu tkanin, szyciu odzieży. Uczyła dworki delikatnych haftów, zwłaszcza ozdabiania szat liturgicznych jedwabiem i złotymi nićmi. Na podstawie tego co o Niej mówią źródła, można się domyślać, że w jej domu panowała prawdziwie ciepła, rodzinna atmosfera. Stawiany jej zarzut przez historyków, że była wobec najbliższego otoczenia zbyt apodyktyczna, jest uzasadniony, ale musimy też przyjąć, że była osobą wyjątkowo aktywną i konsekwentną w działaniu. W pracy wewnętrznej nad sobą zabiegała o rozwój cnót chrześcijańskich, a zwłaszcza cnót społecznych. Stale dążyła do polepszenia doli poddanych, których traktowała jak siostry i braci. Obdarzona zarówno żywym temperamentem jak i gorącymi uczuciami umiała kierować swoim życiem w duchu roztropności i surowej ascezy. W życiu codziennym postępowała Jadwiga z należytą rozwagą. W bulli kanonizacyjnej z 1267 roku czytamy: "Należy jeszcze podkreślić, jak bardzo kierowała się we wszystkich sprawach roztropnością, tym darem, który właśnie sprawia, że owa cnota czyni człowieka dla innych pociągającym, a równocześnie sprawia, że przestrzegany jest właściwy umiar. W ten sposób starała się zaoszczędzić sobie nieprzemyślanego działania i pomyłki". W innym miejscu czytamy: "Żadne, nawet najbardziej twarde ciosy, zadane jej przez los, nie były w stanie złamać jej twardego usposobienia".
Dane techniczne
TYTUŁ | Święta Jadwiga Śląska jako wychowawczyni własnych dzieci i swoich wnuków |
AUTOR | Ks. ANTONI KIEŁBASA |
WYDAWNICTWO | Lew |
MIEJSCE WYDANIA | Trzebnica |
ROK WYDANIA | 1999 |
LICZBA STRON | 64 |
OKŁADKA | MIĘKKA |
ISBN | 8390451859 |
STAN | BARDZO DOBRY |
UWAGI | delikatne zarysowania okładek |